پیشنهاد فیلم: ۱۲۰ روز در سالو فیلمی جنجال برانگیز طرفداری

پازولینی در این فیلم گرایش به دوربین ایستا دارد که به بیننده اجازه می دهد تمام واقعیت وحشیانه ی صحنه ها را جذب کند. نماها اغلب عریض هستند و نه تنها کنش اصلی بلکه واکنش شخصیت های حاضر در صحنه را نیز به تصویر می کشند. استفاده از نور طبیعی به فیلم ظاهری رک و خشن می دهد که منعکس کننده ی محتوای تلخ فیلم است. در مورد میزانسن، پازولینی از این ابزار برای تقویت بیشتر فضای ناراحت کننده ی فیلم استفاده می کند. هر جنبه ای از محیط بصری فیلم با دقت طراحی شده تا احساس ناراحتی را در مخاطب برانگیزد.

هرچند كه او با فيلم انجيل به روايت متي گوشه چشمي به مذهب و نوع نگرش آن به جهان هستي نشان مي‌دهد. فيلمي كه با تركيب نئورئاليستش، چيزي كه در سينماي ايتاليا توسعه يافته بود زندگي مسيح را بدون تبليغ و بي‌پرده روايت مي‌كند. پس چرا از این فیلم لذت می‌بریم؟ من بارها این سؤال را از خودم پرسیده‌ام.

سالو بر استفاده از محتوای بی پرده در سینما نیز تأثیر گذاشته است. تصاویر صریح فیلم از خشونت جنسی و سادیسم در آن زمان بی سابقه بود و حتی با استانداردهای امروزی همچنان تکان دهنده است. این امر راه را برای سایر فیلمسازان هموار کرده است تا محتوای بی پرده را در آثار خود بررسی کنند و مرزهای آنچه در فیلم قابل قبول تلقی می شود را جابجا کنند.

سالو یا ۱۲۰ روز در سودوم ( Salò o le 120 giornate di Sodoma) نام فیلمی به کارگردانی پیر پائولو پازولینی، کارگردان ایتالیایی، ساخته ۱۹۷۵ است. فیلم بر اساس کتاب ۱۲۰ روز در سودوم نوشتۀ مارکی دوساد ساخته شده‌است. فیلم به علت خشونت سادیسمی عریان و گرافیکی‌اش از زمان اکران تا به حال جنجالی بوده‌است. سالو یا ۱۲۰ روز در سودوم فیلمی به کارگردانی پیر پائولو پازولینی، کارگردان ایتالیایی، محصول ۱۹۷۵ است.

فکر می‌کنم به این دلیل است که در آن چیزی بیشتر از شوک برای شوک وجود دارد. گویی هدف خاصی پشت جنون این فیلم قرار دارد، و به نظر می‌رسد این هدف نشان دادن این است که پستی و دنائت انسان‌ها تا چه حد می‌تواند عمیق شود. و اگر قربانی طبیعی‌ترین خواسته‌های خود شویم، تا کجا می‌توانیم به تباهی کشیده شویم. آیا اعمالی که در این فیلم به تصویر کشیده شده‌اند خوب هستند؟ البته که نه. جامعه تا همین اواخر نمی‌پذیرفت که چنین چیزهایی در این دنیا وجود دارند.

فیلم بر اساس کتاب ۱۲۰ روز در سودوم نوشتهٔ مارکی دوساد ساخته شده‌است. فیلم به علت خشونت سادیسمی عریان و گرافیکی‌اش از زمان انتشار تا به حال جنجالی بوده‌. در این پست به نقد و بررسی فیلم Salò, or the 120 Days of Sodom (سالو یا 120 روز در سودوم) محصول 1975 آخرین اثر پیر پائولو پازولینی، کارگردان ایتالیایی می پردازیم. این فیلم بر اساس کتاب 120 روز در سودوم اثر مارکی دوساد ساخته شده است. سالو فیلمی است که به دلیل خشونت زیاد سادیسمی عریان، از زمانی که منتشر شده است، تا کنون به شدت جنجالی بوده است.

داستان فیلم

بحث و جدل پیرامون سالو، باعث شد تعادل ظریف بین آزادی هنری و هنجارهای اجتماعی مورد توجه قرار گیرد. در حالی که آزادی هنری یک حق اساسی است، اما مشمول هنجارهای اجتماعی و محدودیت های قانونی نیز می شود. چالش در تعیین اینکه چه چیزی هنر «قابل قبول» قلمداد می شود، مفهومی ذهنی است که در فرهنگ‌ها و جوامع مختلف بسیار متفاوت است. سالو یا 120 روز سدوم فیلمی است که نه تنها به دلیل محتوای تکان دهنده، بلکه به دلیل جنبه های بصری و زیبایی شناختی منحصر به فردش، تأثیری ماندگار بر بیننده می گذارد. پازولینی انبوهی از تکنیک‌های سینمایی، از جمله برداشت‌های بلند، میزانسن‌های دقیق، و فیلم‌برداری رئالیستی را به کار می‌گیرد تا حس ناراحت و معذب بودن را در مخاطب تقویت کند. دهه 1970، که اغلب به عنوان «سال های سرب» (anni di piombo) شناخته می شود؛ زمان ناآرامی های سیاسی-اجتماعی که با حوادث خشونت آمیز و فعالیت های تروریستی از طرف راست و چپ افراطی همراه بود.

این حلقه با تصاویری از خود مدفوع‌خواری (coprophagy) جلوه‌گر می‌شود. فیلم با حلقه خون (circle of blood) تمام می‌شود که با تصاویری از شکنجه و مرگ همراه است. هر کدام از این حلقه‌ها را فاحشه‌ای جذاب معرفی می‌کند که زندگیش را صرف خدمت به تمایلات بنیادین هوس‌رانان کرده‌است.

این فیلم که اقتباسی از رمان مشهور «1984» جرج اورول است، جهانی تحت سلطه‌ی «برادر بزرگ» را به تصویر می‌کشد؛ جایی که وینستون اسمیت به دلیل عشق ورزیدن و تفکر آزاد، دشمن حکومت تلقی می‌شود. این مجموعه، داستانی دلهره‌آور از آینده‌ای دیستوپیایی را روایت می‌کند که در آن، حاکمان بی‌رحم پایتخت، دوازده منطقه فقیرنشین را کنترل می‌کنند و نوجوانان هر منطقه را مجبور به شرکت در رقابتی مرگبار به نام «بازی گرسنگی» می‌کنند. اما کتنیس اوردین (با بازی جنیفر لارنس) به نماد یک انقلاب تبدیل شده و سعی دارد نظام ستمگر را سرنگون کند. فیلم «زندگی» داستان گروهی از فضانوردان ایستگاه فضایی بین‌المللی را روایت می‌کند که یک موجود زنده بیگانه را در مریخ کشف می‌کنند. اما این کشف علمی به کابوسی ترسناک تبدیل می‌شود، زیرا این موجود ژله‌ای و تیره‌رنگ به سرعت رشد کرده و به تهدیدی مرگبار بدل می‌شود. سریال Silo با بهره‌گیری از بازیگران درخشان، جلوه‌های بصری خیره‌کننده و داستانی پرکشش درباره بقا و قدرت، به یکی از بهترین سریال‌های سال‌های اخیر تبدیل شده است.

?فیلم در ایالتی اشغال شده در قسمت آلمانی ایتالیا در سال ۱۹۴۴ می‌گذرد. چهار مرد اصلی ماجرا به ترتیب دوک، اسقف، عالیجناب و رئیس جمهور خوانده می‌شوند. آنها در وهله اول موافقت می‌کنند که با دختران همدیگر ازدواج نمایند.آنها با کمک افراد خود ۱۶ دختر و پسر جوان را می‌دزدند و به منطقه مارزابوتو می‌برند. در آنجا آنها بوسیله این دختران و پسران جوان و با کمک ۴ روسپی کهنه‌کار به اعمال شنیعانه با آنها می‌پردازند و بدینوسیله خود را ارضا می‌نمایند... سالو، ۱۲۰ روز در سودوم، فیلمی ایتالیایی به کارگردانی پیر پائولو پازولینی و محصول سال 1975 است. این فیلم که اقتباسی از رمانی به همین نام اثر مارکی دو ساد است، به دلیل خشونت و مضامین سادیسمی و مازوخیسمی خود، به یکی از جنجالی‌ترین فیلم‌های تاریخ سینما تبدیل شده است.

در آنجا آنها بوسیله این دختران و پسران جوان و با کمک ۴ روسپی کهنه‌کار به اعمال شنیع با آنها می‌پردازند و خود را ارضا می‌کنند. فیلم سالو یا 120 روز در سدوم، یک فیلم دردناک آوانگارد به کارگردانی پیر پائولو پازولینی است که در سال 1975 منتشر شد. این فیلم بر اساس کتاب 120 روز در سدوم نوشته مارکی دو ساد (1745) ساخته شده است. سه هفته بعد از قتل او، این فیلم اکران شد و جنجال زیادی به راه انداخت.

صحنه‌های کوپروفاژی (خوردن مدفوع) نماد پرقدرتی ست از اینکه طبقه ی حاکم چگونه ایدئولوژی‌های خود را به زور به مردم می خورانند. سالو همچنین یأس و سرخوردگی پازولینی از فضای سیاسی زمان خودش را منعکس می کرد. او این فیلم را به عنوان «اتهام» و «گواه» خود می دید که نارضایتی عمیق او را از وضعیت جامعه ی ایتالیا بیان می کرد. مرگ غم انگیز و نابهنگام او در سال 1975، اندکی پیش از اکران فیلم، سالو را بیش از پیش در پرده ای از جنجال و راز فرو برد. ساختن فیلمی چون سالو و فاش کردن رازهای سیاه الترا-فاشیستهایی که دیگر انسانها را صرفا وسیله ای برای ارضای انواع گرایشات سیاه خود می دانند کاری بود بس شجاعانه، و قهرمانانه.

دانلود زیرنویس House of the Dragon

مبلمان، وسایل، و لباس‌ها همگی مینیمال و کارکردگرایانه هستند و موضوع تاریک فیلم را منعکس می‌کنند. این عمارت، در حالی که بزرگ و مجلل است، از هرگونه گرما و صمیمیت محروم است، که نمادی ست از طبیعت سرد و بی رحم عیاشان. شخصیت‌ها اغلب طوری در قاب قرار می‌گیرند تا بر نقش‌هایشان در سلسله مراتب قدرت تأکید کنند؛ به طوری که عیاشان معمولاً موقعیت‌های غالب و سلطه گر را اشغال می‌کنند.

فیلم Into the Wild شان پن

فیلم Salò, or the 120 Days of Sodom (سالو یا 120 روز در سودوم)، آخرین اثر پیر پائولو پازولینی، کارگردان ایتالیایی! این فیلم بر اساس کتاب 120 روز در سودوم اثر مارکی دوساد ساخته شد. سالو فیلمی بود که به خاطر خشونت زیاد سادیسمی عریان، از زمانی که منتشر شد تا به الان به شدت جنجالی بوده به حدی که در بعضی از کشور ها نمایش این فیلم ممنوع شد.

هر چه هست، سالو یکی از عریان‌ترین آثار سینمایی در نمایش پست‌ترین حقیقت‌های وجودی انسان است و دردناک بودن آن، احتمالاً از حقیقت‌گریزی جامعه‌ای نشأت می‌گیرد که به عنوان واسطه‌ای از نظام سرمایه‌داری، می‌خواهد همه چیز را زیبا و رنگارنگ جلوه دهد. پیش‌درآمد فیلم با شیدایی بیمارگونه شروع می‌شود و پس از آن مدفوع، و در نهایت خون است. این فیلم یکی از فیلم‌های پساآخرالزمانی کمتردیده شده در سال‌های اخیر است که داستان خانواده‌ای را روایت می‌کند که در جنگلی دورافتاده پناه گرفته‌اند تا از یک بیماری مرموز در امان بمانند. اما وقتی یک خانواده دیگر برای درخواست کمک به آن‌ها پناه می‌آورند، بی‌اعتمادی و ترس به‌سرعت در روابطشان رخنه می‌کند. این فیلم در ابتدا در چندین کشور از جمله ایتالیا، بریتانیا، استرالیا، و نیوزلند به دلایل رکیک و زننده بودن و آسیب زدن به اخلاق عمومی توقیف شد. این ممنوعیت ها بحث گسترده ای را در مورد سانسور، آزادی هنری، و آستانه ی محتوای قابل قبول در هنر به راه انداخت.

در مورد سالو، توقیف فیلم در چندین کشور تنش بین آزادی بیان و نیاز به حفاظت از ارزش‌های اجتماعی را خاطر نشان می کند و گفت وگویی را در مورد محدودیت های آزادی هنری و نقش سانسور در یک جامعه باز می کند. رمان سالو داراي چنين ويژگي بود، هرچيزي كه بوي همجنس‌گرايي و آزار و انحراف جنسي داشت در اين رمان به رشته تحرير در آمد. دوساد علاقه وافري به مقاربت با زنان به همراه شكنجه آنان داشت، براي مثال او از س ك س طبيعي با يك زن لذتي نمي‌برد اما اگر همين س ك س با شلاق زدن همراه مي‌شد براي او نهايت لذت و آرامش را به همراه داشت. مدفوع‌خوري و حمام ادرار (كه در فيلم به صراحت تصوير شده است) از ديگر لذتهاي روان‌پريشانه دوساد بودند.

توضیحات بیشتر درباره زیرنویس فارسی فیلم Salò, or the 120 Days of Sodom 1975

همچنين، اين اعمال قدرت ماهيتي از جنس غريزه دارد؛ هنگام شكنجه يكي از جوانان ياغي از قانون جنگل و بيماري يكي از سركردگان سالو دست به آلت برده و با آن بازي مي‌كند. از طرفي، فاشيستها حقوق شهروندي را ناديده مي‌انگارند و آن را به عنوان اصل اول مكتب خويش با تقديس ارعاب و خشونت به جلو هدايت مي‌كنند. پازولینی مردی متفاوت، با عقاید به ظاهر تاریک بود که ساخته‌های وی با نگاه اول بیننده را متاثر مي‌ساخت. تلخی‌های زندگی روزمره را، آمیخته با عقاید خود، کاملا بی‌پروا و جسورانه طوری نمایان می‌ساخت که انکار آن بی‌فایده است. فیلمی چند اپیزودی و مرتبط، که سبک زندگی نشان داده شده در آن شاید همان است که بشریت در آن دست و پا می‌زند و در روزمرگی نادیده می‌انگارد. در فیلم دکامرون کاملا به روشني عادات و افکار پلید بشریت را در قالبی رئال، به تصویر کشیده است.

روی این کاور تصویر ثایتی از صحنه ای از فیلم سالو را می بینیم که یکی از نوجوان های اسیر شده در فیلم را مجبور می کنند تا با قاشق از مدفوعی که یکی از مردان اسراتگر در همان لحظه دفع کرده بخورد. روی این تصویر 120 چوب خط به نشانه ی 120 روز اسارت کاراکتر های سالو رسم شده است. ما هم برای طرح لباس فیلم سالو هم از این چوب خط ها استفاده کرده ایم. سالو همچنین اهمیت قابل توجهی در به چالش کشیدن هنجارهای اجتماعی دارد. پازولینی از این فیلم به عنوان نقدی بر فضای سیاسی و اجتماعی زمان خود، به ویژه فساد و انحطاط اخلاقی که در طبقه حاکم می دید استفاده کرد. او با به تصویر کشیدن جسورانه ی این مضامین، هنجارهای اجتماعی را به چالش کشید و بینندگان را وادار کرد تا با حقایق ناراحت کننده در مورد قدرت، فساد، و ظرفیت ظلم انسانی روبرو شوند.

نقد و بررسی فیلم سینمایی (SALO)

پازولینی به طور گسترده از تمثیل و نمادگرایی برای انتقال پیام خود استفاده می کند. عمارت دنج که شکنجه ها در آن اتفاق می افتد نماد آسودگی و آسیب ناپذیری قدرت است، جایی که طبقه ی حاکم بدون نظارت یا پاسخگویی اعمال خود را انجام می دهد. اعمال سادیستی عیاشان نشان دهنده ی ماهیت استثمارگر قدرت است، در حالی که قربانیان مظهر توده های تحت ستم هستند.

این چهار نفر، هجده جوان و نوجوان را می‌ربایند و طی چهار ماه، آن‌ها را در معرض انواع خشونت، اعمال سادیستیک و شکنجه‌های جنسی و روانی قرار می‌دهند. این لیبرتین‌ها متشکل از افراد قدرتمند و داستان‌سرایانی هستند که مایلند هرگونه فانتزی جنسی را به نمایش بگذارند. این فانتزی‌ها شامل تجاوز جنسی، آزار و اذیت مکرر، خوردن مدفوع و شکنجه است. سالو منبع الهام بسیاری از فیلمسازانی بوده است که به دنبال فراتر رفتن از مرزهای قابل قبول در سینمای جریان اصلی هستند. یکی از این فیلمسازان گاسپار نوئه (Gaspar Noe) است که به خاطر فیلم های صریح و اغلب منقلب کننده اش شناخته می شود.

انگیزه های پازولینی برای خلق چنین اثر چالش برانگیزی بسیار متنوع بود. او این فیلم را به‌عنوان تصویری استعاری از تأثیرات غیرانسانی قدرت و تباهی اخلاقی طبقه ی حاکم در نظر گرفت. برخی سالو را تفسیر پازولینی درباره ی فرهنگ مصرفگرا می‌دانند که او آن را شکل جدیدی از فاشیسم می‌دانست. محتوای خشن و آزاردهنده ی فیلم با هدف تحریک، شوک، ناآرامی مخاطب، و وادار کردن او به رویارویی با واقعیت های خشن ساز و کار قدرت و بی عدالتی اجتماعی بود. فیلم در ایالتی اشغال‌شده در قسمت آلمانی ایتالیا در سال ۱۹۴۴ می‌گذرد. فیلم به تقلید از کمدی الهی دانته به چهار بخش ورودی جهنم، محفل هوس، محفل مدفوع و محفل خون تقسیم شده‌است.

مردم عاشق این سه گانه شده بودند و این موقعیت را برای این کارگردان فراهم کرد تا شروع به ساختن «سه گانه مرگ» کند. سه گانه‌ای که با «سالو» (1975) آغاز شد و مرگ پازولینی باعث شد دو فیلم بعدی این سه گانه هرگز ساخته نشوند. در ساختار سالو، پازولینی حلقه‌های جهنم را آن گونه که در دوزخ دانته به تفصیل تبیین شده، تحلیل می‌کند. به همین دلیل از این فیلم با نام دوزخ منتظر (ANTINFERNO)، یا اتاق انتظار جهنم نیز یاد می‌شود.

زیبایی‌شناختی متمایز این فیلم باعث شده تا تماشایش تجربه ای آزاردهنده برای مخاطب باشد. با این حال، فراتر از تکان دهندگی اش، «سالو» ردپایی ماندگار در صنعت فیلم بر جای گذاشته و الهام‌بخش آثار بعد از خودش که جسارت قدم گذاشتن در حیطه ی هنر تابووار را داشته اند بوده است. هدف این مقاله بررسی اهمیت سالو به عنوان یک اثر هنری چالش برانگیز، تاثیر آن بر هنجارهای اجتماعی، و اهمیت درگیر شدن با چنین آثار تحریک آمیزی برای رشد شخصی و بینش اجتماعی است. چهار مرد اصلی ماجرا به ترتیب دوک، اسقف، عالی‌جناب و رئیس جمهور خوانده می‌شوند. آنها با کمک افراد خود ۱۶ دختر و پسر جوان را می‌دزدند و به منطقۀ مارزابوتو می‌برند.

اما وجود دارند و سالو نمونه‌ای بارز از جنبه‌های روانشناختی این اعمال است و از طریق داستان‌هایی که در آن گفته می‌شود، می‌توانید به آن‌ها پی ببرید. هیولاها هیولا می‌سازند و سالو به استادانه‌ترین حالت این طرز فکر را نشان می‌دهد. برای طرح فیلم Salo پازولینی از کاور Blu-ray این فیلم الهام گرفته ایم.

در علم روانشناسی و در فرضیه‌ها و تئوری‌های رفتارشناسی، عبارت سادومازوخیسم جایگزین هردو عبارت دیگرآزاری و خودآزاری شده و به طور عام، مورد استفاده قرار می‌گیرد. تعاریف علمی این رفتارها، طی دهه‌های گذشته تغییر بنیادی یافته و با توجه به تحقیقات جدید علمی، به روز و کارآمدتر شده و می‌شوند. ام سه» (DSM-III)، در سال ۱۹۸۰ میلادی دیگرآزاری به عنوان اختلال روانی دسته بندی شده‌است در حالی که از زمان انتشار طبقه بندی «دی‌اس‌ام‌چهار» (DSM-IV) در سال ۱۹۹۴، از آن به عنوان یک ویژگی شخصیتی نام برده می‌شود. بنابراین، دیگرآزاری به صرف وجود داشتن، بیماری نیست و در افراد و جوامع گوناگون، مرزها و محدودیت‌های متفاوتی دارد. البته سالو آغاز يك سه گانه جديد بنام مرگ بود كه خود مرگ مجال ساختن دو فيلم ديگر اين سه‌گانه را به پازوليني نداد؛ معلوم نيست كه پازوليني در اين دو فيلم نساخته قرار بود چه فاجعه‌اي را نمايش بدهد. امتداد نگاه تند و تيز و طنز برنده او نسبت به مذهب و به خصوص استفاده از مذهب در تحكيم قدرت و ثروت از فيلمهاي قبلي او تا سالو كشيده شده است.

جنبش مردمی و انقلاب در فیلم V for Vendetta

همه اين چهار نفر، همجنس‌گرا و منحرف هستند و اين گزينش زجرآور را مستمسك بهره‌جوييهاي رواني خويش قرار مي‌دهند. در مجموع بیش از 13 نفر در تولید فیلم سالو یا در 120 روز در سودوم نقش داشته‌اند و هر یک از آنها در منظوم یک صفحه اختصاصی دارند. از محتوا و داستان فیلم سالو یا در 120 روز در سودوم چقدر اطلاع دارید؟ فیلم‌نامه سالو یا در 120 روز در سودوم توسط Pier Paolo Pasolini و Sergio Citti نوشته شده است. مشخص است که کمتر کسی می‌تواند این صحنه‌ها را با رضایت خاطر تماشا کند و به سازنده و عوامل این فیلم دشنام ندهد، اما نکات ریزی هم در این بین وجود دارند. در سال، فاشیست‌ها هرگز کنترل کاملی بر زندگی در قلعه برقرار نمی‌کنند. با این حال، جنبه بسیار متفاوتی از این فیلم وجود دارد که توسط جامعه پذیرفته شده است، اما به سختی.

فیلم سالو، اثری چالش‌برانگیز و تکان‌دهنده است که تماشاگر را با زوایای تاریکی از وجود انسان آشنا می‌کند. این فیلم، به دلیل مضامین جنجالی و خشونت عریان خود، برای همه افراد مناسب نیست، اما می‌تواند به عنوان یک اثر هنری مهم و جسورانه مورد توجه قرار گیرد. فیلم در ایالتی اشغال‌شده در قسمت آلمانی ایتالیا (سالو) در سال ۱۹۴۴ می‌گذرد. فیلم به تقلید از کمدی الهی دانته به چهار بخش ورودی جهنم، محفل هوس، محفل مدفوع و محفل خون تقسیم شده است.

تمثیل سیاسی از جنگ جهانی دوم

برداشت های طولانی همچنین فیلم را با آهنگ آرام‌تر تعمدی ای پیش می برند که تشدیدگر حس وحشت است. عیاشان یک ساختار سلسله مراتبی را به وجود آورده اند که در آن قدرت مطلق را در دست دارند و قربانیان هویت خود را از دست داده و به اشیا لذت و درد تقلیل یافته اند. این غیرانسانی‌سازی بازتاب رویکرد رژیم‌های توتالیتر آن زمان است که در آن از قدرت برای کنترل و به بازیچه گرفتن توده‌ها استفاده می کردند. سادیسم ( Sadism) یا تمایل به آزار رسانی در طبقه بندی موسوم به «ای. ام سه» به عنوان اختلال شناخته می‌شد، ولی از زمان انتشار طبقه بندی «ای.

در حوزه ی شاهکارهای سینمایی و پیامدهای سیاسی-اجتماعی آن ها، کمتر فیلمی به اندازه ی فیلم «سالو، یا 120 روز سدوم» (Salò, or the 120 Days of Sodom) ساخته ی پیر پائولو پازولینی (Pier Paolo Pasolini) بحث و جدل برانگیخته است. این فیلم جنجالی که در پس زمینه ی دهه ی 1940 ایتالیا می گذرد، بازتابی جسورانه و منقلب کننده از بحران اخلاقی و ناآرامی های سیاسی آن دوران است. فیلم در اعماق ساز و کار قدرت، فساد، و سادیسم فرو می رود و از تمثیل و نمادگرایی برای ساختن روایت خود استفاده می کند.

لذت ناهنجارانه ی عیاشان از تحمیل درد و تحقیر بر قربانیان خود نمادی از زوال اخلاقی طبقه ی حاکم است. اعمال آن ها مقید به هیچ گونه ملاحظات اخلاقی یا عرفی نیست، و منعکس کننده ی فساد افسارگسیخته در ساختارهای سیاسی ست. تلاقی محتوای موضوعی در فیلم – از موضوعات و اجتماعی – تاریخی گرفته تا روان‌شناختی و – منجر به بحث‌های انتقادی زیادی شده است. این فیلم توسط مورخان و منتقدان مختلف فیلم مورد تمجید و تقبیح قرار گرفته و در سال 2006 توسط انجمن منتقدان فیلم شیکاگو به عنوان 65 امین ترسناک ترین فیلم ساخته شده شناخته شد. ولی پازولینی تصویری رو به نمایش گذاشت که حقیقت جامعه امروزیست جامعه ای که از تحقیر کردن و رنج دیگران لذت میبرن تصویری رو نشون داد که بله سادیسم شاخ و دم نداره و اطرافمان پر انسانهای سادیسمی هست .

فیلم سینمایی The Conjuring 2013

اگر چه Salo پازولینی منتقدان بسیاری داشت و دارد اما خود پازولینی در دوران حیاتش و همچنین بسیاری از ناقدان سینمایی از این فیلم به عنوان اثری هنری دفاع کردند. پازولینی معتقد بود که Salo فیلمی فراتر از صرفاً نمایشگر فتیش ها و ناهنجاری های جنسی است، بلکه این فیلم اثری درباره ی فاشیسم و سواستفاده از قدرت، آن هم قدرتی مطلق که چیزی جلودار آن نیست، می باشد. سالو از نظر جایگاهی که در کانون فیلم های جنجالی دارد، یکی از سرشناس ترین هاست. کاوش سرسختانه ی فیلم در مورد موضوعات تابووار، محتوای خشن، و دیدگاه سازش ناپذیرش، آن را به اثری مهم در سینمای بحث برانگیز و پر حاشیه تبدیل کرده است. این فیلم به عنوان سنگ محکی برای بحث در مورد سانسور، آزادی هنری، و پیامدهای اخلاقی خلق و مصرف هنر چالش برانگیز ماندگار است.

پازولینی می دانست این جسارت و این زیر پا گذاشتن خطوط قرمزِ ناگفته می تواند بهای سنگینی داشته باشد و از وجود کانونهای بانفوذ فاشیستی در کشور آگاه بود اما این به لغزش و تردید نینداختش و راهی را که درست می دانست (و درست هم بود) تا انتها ادامه داد. هر تقدير ساديسم (دگرآزاري) و مازوخيسم (خودآزاري) عناصر لاينفك تفكر ماركي دوساد هستند. نظامي كه عمر چنداني نداشت اما در همين دوره زماني كوتاه جامعه ايتاليا را به تباهي و عقب‌گرد واداشت. چهار آزادی‌خواه فاشیست، گروهی از نوجوانان را به اسارت می‌گیرند و آنها را به یک ویلای مجلل در منطقه‌ای دورافتاده منتقل می‌کنند. در این ویلا، این چهار نفر به مدت 120 روز، انواع شکنجه‌ها و آزارهای جسمی و روانی را بر روی این نوجوانان اعمال می‌کنند. مضامین جنجالی فیلم، محتوای صریح، و تصاویر بی پرده اش همچنان بر فیلمسازان و نمایش موضوعات تابووار در سینما تاثیر می گذارد.

بررسی و تحلیل فیلم Salo پازولینی

علی‌رغم محتوای آزاردهنده‌اش، نقد سرسختانه ی فیلم از ساز و کار قدرت و کاوش جسورانه ی آن در مورد تباهی انسان، جایگاه اش را در تاریخ سینما به عنوان یک اثر هنری چالش‌برانگیز و در عین حال مهم تثبیت کرده است. مخالفت او با تشکیلات سیاسی او را به چهره ای بحث برانگیز تبدیل کرد، و سالو بدون شک جسورانه ترین نقد او از نظم موجود بود. این فیلم که اقتباسی از «120 روز سدوم» (120 Days of Sodom) مارکی دو ساد (Marquis de Sade) است، در ایتالیای تحت حاکمیت فاشیست ها می گذرد و استثمار جنسی وحشتناک گروهی از نوجوانان توسط تعدادی از نخبگان عیاش را به تصویر می کشد.

چهار مرد اصلی ماجرا به ترتیب دوک، رئیس‌جمهور، عالی‌جناب و اعلی حضرت خوانده می‌شوند. آن‌ها با کمک افراد خود ۸ دختر و ۸ پسر جوان را می‌دزدند و به منطقهٔ مارزابوتو می‌برند. در آنجا آن‌ها بوسیله این دختران و پسران جوان و با کمک ۴ روسپی کهنه‌کار به اعمال شنیع با آن‌ها می‌پردازند و خود را ارضا می‌کنند. در فيلم بارها به لذت ايشان از اعمال فعلگي و شكنجه جوانان اسير شده در سالو تاكيد مي‌شود. ماجراي سالو در يك ويلاي دور افتاده مي‌گذرد و از حومه و شهر خبري نيست.

سالو پس از اکران، به خاطر نمایش افراطی اش از تباهی و خشونت جنسی، بلافاصله با واکنش شدید روبرو شد. در حالی که برخی انتقاد جسورانه ی پازولینی از فاشیسم و فساد قدرت را ستودند، برخی دیگر از محتوای بی پرده ی آن آشفته شدند و آن را اثری رکیک و مبتذل برشمردند. داستان فیلم بر روی چهار لیبرتین ثروتمند در جمهوری فاشیستی سالو تمرکز دارد.

داستان‌هایی که توسط داستان‌سرایان گفته می‌شوند، دارای مصادیق جنسی صریح هستند تا این افراد را به انجام اعمال جنسی سادیستی برانگیزند. «پلتفرم» یک شاهکار اسپانیایی است که داستان آن در یک زندان عمودی رخ می‌دهد. در این زندان، غذا از طبقات بالا به پایین فرستاده می‌شود و زندانیان طبقات پایین تنها باقیمانده‌های طبقات بالا را دریافت می‌کنند. این فیلم، مانند «سیلو»، حس ترس از فضای بسته و ناشناخته را به خوبی منتقل می‌کند و شخصیت‌های آن نیز درگیر نبردی روانی و فیزیکی برای بقا هستند. اگر به داستان‌هایی رازآلود با مضمون تلاش برای بقا علاقه دارید، «پاندوروم» یک گزینه ایده‌آل است. به گزارش فرادید؛ اگر شما هم به این سریال علاقه دارید و به دنبال فیلم‌هایی با مضامین مشابه بقا، قدرت و ترس از ناشناخته‌ها هستید، این 9 فیلم پیشنهادی، گزینه‌های ایده‌آلی برای تماشای بعدی شما خواهند بود.

شاید او آنقدرها هم منفی فکر نمی‌کرد و تنها واقعیات اطراف و درون بشریت را طوری به وی یادآوری می‌کرد، که پذیرش آن برای انسان خیلی ساده نیست. به هنگامی که به ویلا وارد می‌شوند، حلقۀ عصبیت (circle of obsessions) یا مانیا آغاز می‌شود. حلقه، تحت استیلای بازگویی تفصیلی یا مبسوط تجربیات جنسی منحرف است که با اپیزودهای خشن، اختلال جنسی نشان‌گذاری می‌شود و استیلا توسط منحرفان که بر بالین پسران و دختران جوان حاضرند تضمین می‌شود.

تنها آزادی ممکن، کوتاه مدت و با صرف هزینه هنگفتی (در حد جان انسان) قابل خریداری است. پیر پائولو پازولینی اکران فیلمش را ندید، چراکه 3 هفته قبل از آن توسط عده ای ناشناس به طرز فجیعی به قتل رسید. فیلم Salo هم اکران موفقی در ایتالیا نداشت چراکه پس از مدت کوتاهی به علت داشتن صحنه های خشن و به نمایش در آوردن فتیش های جنسی خصوصا با کاراکتر های نابالغ توقیف شد. این فیلم در بسیاری دیگر از کشور های پیشرفته ی اروپایی و آمریکایی هم اکران گسترده ای نداشت _یا توقیف شد و یا اکران محدود پیدا کرد. Salo همچنان بعد از نزدیک به نیم قرن در بسیاری از کشور ها ممنوع است. سالو حتی تا به امروز برانگیزاننده ی بحث‌ در مورد مضامین آزادی هنری، سانسور، و اخلاقیات خلق و مصرف هنر است.

جامعه ی ایتالیا دچار شکاف شده بود و جوانان به طور فزاینده ای از ساختارهای سیاسی-اجتماعی موجود سرخورده شده بودند. واژه سادیسم از نام مارکی دو ساد (۱۷۴۰-۱۸۱۴) نویسنده فرانسوی آثار اروتیک آغشته به فلسفه و خشونت برگرفته شده‌است. در سال ۱۸۳۴ میلادی اولین بار استفاده شد و در سال ۱۸۶۲ میلادی توسط یک منتقد فرانسوی تکرار شد. روانشناس اتریشی، با استفاده از این کلمات در تحقیقات خود، این تعاریف را در علم روانشناسی تثبیت نمود. زیگموند فروید نیز در سه مقاله در ارتباط به تئوری‌های خویش که بر نظریه‌های جنسی تأکید می‌کردند از این واژه‌ها استفاده نمود که در علم پزشکی، این لغات را گسترش داد. پازولینی پیشتر سه گانه زندگی، یعنی سه فیلم «بوکاچیو دکامرون» (1971)، «قصه‌های کانتربری چاسر» (1972) و «شب‌های عربی» (1974) را ساخته بود.

قیمت دلار و یورو امروز سه شنبه ۷ اسفند ۱۴۰۳…

برخی فیلم را به دلیل کاوش جسورانه اش پیرامون عواقب وحشتناک قدرت کنترل نشده و اقتدارگرایی تحسین کردند. با این حال، برخی دیگر فیلم را محکوم کردند و معتقد بودند که محتوای صریح آن بر هدفش سایه انداخته و موجب شده این فیلم تبدیل به یک فیلم بهره کش (exploitational) شود. فیلمبرداری فیلم نیز نقش تعیین کننده ای در ایجاد زیبایی شناسی آزاردهنده ی آن دارد.

كار او از همين جا مي‌لنگد كه سينما را را از قالب سرگرم‌كننده بيرون مي‌كشد و بوسيله اين زبان واقعيتهاي تلخ را تنها يادآوري مي‌كند. آيا يادآوري يك واقعيت تلخ مي‌تواند بيماري باشد؟ اين همه بدنامي پازوليني از چه چيز ناشي مي‌شود؟ از اين كه مي‌دانيم در عصري جنون‌زده با آدمهايي ماليخوليايي زندگي مي‌كنيم اما دوست نداريم كسي آن را به ما گوشزد بكند. پازوليني همين نكته را نمي‌دانست و شاید میدانست و اهمیتی نمیداد. فیلم سالو، به مثابه سفری به اعماق تاریکی روح انسان، تصویری بی‌رحمانه از بی‌عدالتی، ظلم، و فساد ارائه می‌دهد. پازولینی با به تصویر کشیدن خشونت‌های عریان و گاه تهوع‌آور، تماشاگر را به چالش می‌کشد و او را با زوایای تاریکی از وجود انسان آشنا می‌کند.